Hay dos días en los que nunca pienso: ayer y mañana.

domingo, 25 de diciembre de 2011

Año nuevo, vida nueva


Y termina otro año más. Otro que pasa cada vez más y más rápido. No sé qué balance podría hacer de este año. Ha habido muchas sonrisas e ilusión, abrazos, detalles, flores, viajes pero también mucho llanto y dolor. Ha sido un año lleno de cambios. Corte a la melena, hacerse dos tatuajes, viajar a Madrid y conocer a gente especial, viajar a Londres y encontrar un lugar donde decir: aquí me quiero quedar, tener que dejar de estudiar y el conservatorio, cambiar de vida, abrirse y querer más.

Es cierto que ha habido demasiadas lágrimas pero es una cosa en la que no quiero volver a pensar. Quiero hacer un smiley day otra vez y que esté en repetición continua. Quiero cantar al mundo todas esas cosas que no me he atrevido a decir, quiero regalar todas esas sonrisas que no he tenido yo durante momentos difíciles.

Quiero dar gracias a mi madre y a mi tía por ayudarme tanto. Sé que si hoy soy más fuerte es gracias a ellas. Sé que si he contado cosas ha sido gracias a la confianza y la tranquilidad que me han transmitido. A Laura por demostrarme que está siempre ahí, para cualquier cosa. Por sacarme aunque no quisiera, por hacerme hablar, por hacerme abrir y sacar todo eso que me estaba destruyendo por dentro y por fuera. A Nuria por hacerme pasar unas clases más amenas, por seguir con ilusión el día a día, por viajar lejos y con un sol mortífero en bicicleta. A Marta por entenderme mejor que nadie, por saber qué hay, por cantar conmigo las canciones de Pocahontas y acompañarme todos los días y las noches. A Judit por ser tan mágica, por compartir esa magia que lleva dentro. A Marina por estar más cerca que nunca. A Sara por aconsejarme sobre cualquier cosa, por enfadarse o echarme bronca si hacía algo mal. A Ana por confiar en mí y contarme cualquier cosa. A mi doctora por ayudarme a dar un paso hacia una vida llena de sonrisas, una vida donde dejar apartada la tristeza. A Toni por reírse de mí por quitarme el sitio y hacerme enfadar. A ti que fuiste charming durante un tiempo largo. A ti pajarito, por escucharme, por seguir aguantándome, por mantenerme con conversas diarias y nocturnas sobre cualquier tema, por saber dejarme sin pensar, por hacerme temblar.

Este año que entra… será completamente sonriente. Challenge accepted.

domingo, 18 de septiembre de 2011

I remember when you came,
March had already started.
The sun was shining bright
but you were brighter than the star.
I felt so good
'cause what you wanted
was what I wanted too.

Since the spring has gone
we've not talked that much
I hate acting like this
Why can't I say "hi"?
He has to stop being charming
I say to my friend:
Cuz I don’t want to fall in love again.

Summer is here
and you're there
singing, playing with your friends.
You know, I'm too shy
then I left with no goodbyes.
You try to say “hi”
but words are locked in me
so no replies for you,
no smiles for me.

June is about to end,
and we are talking again.
I never though I’d find someone
to talk to like we do” you said.
He’s charming, I think
and I know what I said
but hearts choose this time
so it’s not time to regret.

His voice brings me memories
good ones for sure
you and me together
tell me what I felt
is what you felt too.

jueves, 8 de septiembre de 2011

Au revoir

Otro verano más terminado. Ha sido un tanto extraño, la verdad. El mes de Junio fue... diferente. Recuerdo a la perfección cada uno de los días desde que terminó la escuela. El día 15 hice mi última prueba de biología, el 16 de chelo. El 17 fui a buscar un libro a la escuela por la mañana y estrené mi vestido de Forever21. Por la tarde acompañé a ver qué se cocía en mi instituto ya que se celebraba la fiesta del 25 aniversario. Digamos que fui de "concierto". El sábado 18 Marina vino a Barcelona, no la veía desde marzo, aprovechamos la ocasión para volver a quedar unas cuantas. El día 21 hice el control que no había podido hacer por haber enfermado durante los exámenes. Éste coicidió con el primer día de baño en la playa badalonina. El día 22 hice el último examen para subir nota de filosofía. De ahí hasta el 28 subimos a Girona y aproveché para leer un par de libros para el TR. El día 28 ya fue... redondo. Me dieron las notas, 9'5 de media. Por la tarde fui con Laura a la biblioteca para encontrar algún libro para su trabajo. Al volver, pregunté a mi padre si podía hacerme un tatuaje. Me contestó que sí, así que ahora ya tengo una corchea en mi muñeca izquierda. Por la noche, para mi sorpresa tuve una conversación filosófica y musical con alguien que hacía tiempo que no hablaba. Así varios días hasta que empezó julio y mi padre tuvo un accidente con la bicicleta. Por suerte, nada demasiado grave. Julio fue... musical también. Agosto volvió a ser gironí y deportivo. A finales de ese mes marché a Londres. No hay palabras que describan ese lugar. Y septiembre... aquí volvemos a estar. A la 1:11 am del último viernes de vacaciones escuchando LA CANCIÓN.

Sé que no podré escribir mucho durante el curso. Tengo mucho miedo. Los símptomas del nerviosismo ya están aquí... No sé qué será de mí, pero saldré de ésta.
Espero que hayáis tenido un buen verano y que el curso os vaya genial. ¡Hasta navidades!

martes, 23 de agosto de 2011

There I go

El verano está terminando y no hecho nada de lo que me hubiera gustado. Durante estos meses he pensado, quizás demasiado. Ahora mismo mi vida es un tanto extraña, surrealista quizá.

Fui al concierto de Bon Jovi. Una experiencia increíble. Llevo tanto tiempo sin escribir que ya no sé ni qué decir. Cosas han ocurrido pero no sé cómo expresarme. Así que dejaré todo en el aire.

El viernes pisaré mi futura ciudad: Londres. Por 5 días seré de allí. Por supuesto aún no he hecho la maleta. Volveré a escribir pronto!!!!

jueves, 28 de julio de 2011

Qué de tiempo sin escribir nada. He de decir tantas cosas... Escribí una entrada pero no sé porque razón no la subí. Mi antiguo ordenador murió por lo que ya no puedo recuperar dicho archivo así que bueno, volvemos a empezar.

Para empezar, hablaremos del curso. Ha sido duro. Lo he pasado realmente mal. Me ha costado lágrimas, disgustos, noches sin dormir... pero al final he conseguido lo que quería. 9'5 de media. Increíble. Jamás, jamás había sacado tan buenas notas. Como regalo mis padres me regalaron un tatuaje. Hacía bastante tiempo que iba tras uno y por fin lo conseguí. Una corchea pequeñita en la parte interior de la muñeca izquierda. Muy simple, como yo. Hoy hace ya un mes.

La segunda gran noticia es que me voy a Londres a finales de agosto. Increíble. Todavía estoy sin creérmelo. No puede ser verdad. Espero que Inglaterra no me decepcione... pero estoy segura de que no lo hará.

El verano está "medio-acabado" y no he hecho nada salvo engordar. Menudo ritmo... Llevo ya más de 6 kg en lo que va de año. Bueno, no hablaré de eso. Sobre la faena también 0. No tengo ganas.

Hace unos cuantos días me dijeron de ver unas películas e hice un maratón. Amelie, Moulin Rouge, Titanic, Burlesque, Slumdog Millionaire, Encuentro en París, Desayuno con diamantes, Matrix, Nothing Hill... Algunas ya las había visto pero... tenía que volver a verlas.

Ah, como dato extraño en mí estoy leyendo "El Resplandor" de Stephen King. Increíble.

#Secret2: Mai et diré que tens una cançó que explica per qué vas veure 20 pel·lícules.

PD: Daré señales de vida en cuanto pueda!!!

martes, 21 de junio de 2011

Però no puc trobar, no puc continuar fent com si estigués bé.
Ja no puc amagar les llàgrimes com vaig apendre a fer.
Necessito tancar, necessito obrir uns altres camins.
On sigui feliç, on les mentides que vaig dir ahir
No treguin el cap, no espantin més
No m’allunyin de qui hauria de ser.


Han finalizado las clases lo que significa un intento de relax por unos meses!!! Estoy muy nerviosa por segudo de bachillerato... mucho, muchísimo...

Intentaré escribir que hace mucho que no lo hago.

sábado, 30 de abril de 2011

To me, you are perfect



Potser no saps qui sóc. Potser no saps perquè t'escric. Potser quan acabis de llegir segueixes sense entendre res de qui o com és la persona que ara està davant el paper intentant donar-te una explicació. No és la meva intenció. No, no ho és. Només vull que t'arribin tantes cartes com somnis he tingut, tantes com vegades he pensat amb tú.


#Secret 1: M'agrada com rius per qualsevol cosa.

viernes, 29 de abril de 2011

Calm down, Harry is still single

Me hubiera gustado ver la boda entera y no a tropezones como he tenido que hacer. El vestido y la sencillez que lucía Kate me han asombrado. No soy fanática de las casas reales pero he de confesar que William y Kate me parecen adorables.

Cambiando de tema, llevaba tantísimo tiempo sin dar señales de vida... Lo siento. He tenido mucho trabajo, entre el instituto y las clases a penas puedo relajarme. En verano ya será otra cosa y podré (o eso espero) seguir por este mundo virtual.

¡Estudiad, vamos que queda poco!

martes, 22 de marzo de 2011

No estoy perdida, bueno algo sí.


¡Hace siglos que no escribo! La verdad es que he estado muy liada y tampoco tenía muchas ganas de escribir nada. Pero ahora la ocasión lo merece. Acabo de ver que mi último post fue dando la notícia de que viajaba a Madrid para ir al concierto de Taylor Swift. Pues ya ha pasado. Todo ha sido tan rápido... tantísimos días de cuenta atrás y se ha esfumado. Me llevo un montón de risas con mi madre, un concierto lleno de alegría y energía junto a Jurdi y Marta, un poder conocer a Marina, Judith, Natalia, Andrea... y a Taylor Swift. Algún día contaré todo con detalle. Sólo tengo que decir, gracias mamá.